Nasze Sprawy

„Kiedy w maju 2010 r. przeszła pierwsza fala powodzi, nasza grupa, razem z grupą pielgrzymów, zadała sobie pytanie – «co możemy zrobić dla powodzian?»

Odzew na apel przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. Razem z ks. Proboszczem naszej parafii – który udostępnił nam salę do zbierania darów – pojechało do Wilkowa trzech parafian, by na własne oczy ocenić ogrom tragedii, która dotknęła mieszkańców tejże gminy. Po rozmowie z tamtejszymi kapłanami nasze miasto otrzymało pod opiekę wieś Zastów Polanowski – ta wieś ucierpiała najbardziej, kilkaset metrów od tej miejscowości wał na Wiśle był przerwany na odcinku około 150m. Domy były zalane do wysokości 4 metrów, niektóre nie nadawały się do remontów, bardzo dużo gospodarstw przestało istnieć (domy popękane, drewniane stodoły zabrała woda).

Zaczęliśmy odwiedzać tą miejscowość regularnie co 2-3 tygodnie. Mieszkańcy Zastowa wiedzieli, że mogą na nas liczyć, zbieraliśmy listę potrzeb i w miarę możliwości pakowaliśmy dary i jechaliśmy. Łącznie zawieźliśmy 10 samochodów dostawczych.

Przestaliśmy jeździć, kiedy pokazały się pierwsze pieniądze na kontach powodzian a rodziny zaczęły dawać sobie radę własnymi siłami.

Zbliżające się Święta Bożego Narodzenia 2010 przypomniały nam, że tam, w Zastowie są dzieci i może zrobimy im prezenty pod choinkę (15 chłopców i 4 dziewczynki). Zbiórka darów trwała około tygodnia. Za zebrane pieniądze kupiliśmy czapki szaliki i rękawiczki dla wszystkich, zebraliśmy 3 kartony zabawek, sklepy spożywcze ofiarowali słodycze, puszki brzoskwiń, ananasów, mieszkańcy dołożyli co mogli. Każde dziecko otrzymało 2 reklamówki darów.

Kiedy ks. Proboszcz pojechał na trzy dni przed Świętami, kobiety, które tam spotkał – płakały. Łzy wzruszenia i stwierdzenie – «tylko Wy o nas nie zapomnieliście i o naszych dzieciach – chociaż one będą miały Święta, bo nam nawet na życie nie starcza». Mieszkają w barakach żelaznych, ogrzewanie na prąd, nie mogą zapłacić za energię, bo pieniądze się skończyły.

Potem nadeszła wiosna z odwilżą, a z nią nowe zagrożenia powodziami. Ciężko o tym myśleć, ale widząc – choć przez krótką chwilę – wdzięczność tych ludzi, wiemy, że nasze akcje pomocy muszą trwać dalej.

Dary dla powodzian zawieźliśmy 7 razy, w odstępach 2-3 tyg:
 • tona mąki,
 • 8 wersalek, 7 telewizorów, 3 segmenty pokojowe, 2 segmenty kuchennych szafek, stoły, krzesła, taborety, szafki itp. rzeczy
 • chemia różnego rodzaju – dwa pełne samochody dostawcze,
Inne meble i sprzęt:
 • 4 fotele jednoosobowe do spania,
 • 3 kuchnie gazowe, 3 lodówki, 2 wirówki, 1 pralka automatyczna, 2 pralki wirnikowe,
 • dywany, chodniki, wykładziny podłogowe,
 • żyrandole, kinkiety, itp.
 • 2 rowery, silniki elektryczne do prac gospodarczych,
 • 20 czajników, 60 wiader plastikowych oraz 4 czajniki bezprzewodowe.

Nie sposób dziś wyliczyć wszystkich dostarczonych produktów spożywczych. Pierwszym transportem pojechały 3 samochody dostawcze, drugim samochód ciężarowy MAN, a potem w odstępie 2-3 tyg. sześć razy jeździły samochody dostawcze.

Na miejscu dary odbierali mieszkańcy Zastowa, rozdzielała je jedna z radnych tej wsi. Dary były rozdzielane bardzo uczciwie – każdy kwitował to, co otrzymał, wszystko zapisywane było w zeszycie, aby te same osoby nie dostały dwa razy.

Ofiarodawców było bardzo dużo – zarówno z miasta Łaskarzew, jak i Gminy. Nikogo nie wymieniam z nazwiska, ponieważ ludzie życzyli sobie pozostać anonimowi – robili to z serca a nie dla „publiki”. Podobnie było z transportem, który był anonimowym darem.

Dziś nie sposób odtworzyć listę wszystkich zawiezionych rzeczy i dostarczonych artykułów oraz wymienić wszystkich mieszkańców, którzy – oprócz pielgrzymów i członków różnych grup działających przy Kościele – zbierali dary.”